به بهانه سالروز ۹۰ سالگی داوری اردكانی؛

مردی که آرزو داشت ریاضیدان شود ولی فیلسوف شد

مردی که آرزو داشت ریاضیدان شود ولی فیلسوف شد

به گزارش پی اچ پی و جی کوئری، «رضا داوری اردکانی» رئیس فرهنگستان علوم، در آستانه ۹۰ سالگی از بزرگترین آرزوی دوران کودکی خود می گوید: ... من همیشه از آغاز زندگی ام می خواستم دانشمند و ریاضی دان باشم که البته نشد و رفتم فلسفه خواندم. به هر حال اگر در جایی زندگی می کردم و به سر می برم که اهل علم نباشند، برای من که پُرتوقع و بدبینم، زندگی سخت می شد و این همه طولانی زندگی نمی کردم و دیر نمی زیستم. خوشبختم که با دانشمندان بودم و با آنها دیالوگ داشتم و بهره ها بردم و از این بهره ها هم شادم...



به گزارش پی اچ پی و جی کوئری به نقل از ایسنا، «رضا داوری اردکانی» ۱۵ خرداد ۱۳۱۲ در اردکان یزد متولد شد. او تحصیلات خویش را تا دوره متوسطه در اردکان گذراند و در سال ۱۳۳۰ از دانشسرای مقدماتی اصفهان دیپلم گرفت و در سن ۱۸ سالگی در وزارت فرهنگ استخدام شد و چند سالی در مدارس شهرهای اردکان، اراک، قم و تهران به تدریس پرداخت.

او در سالهای ۱۳۳۳ تا ۱۳۳۴ مقدمات علوم دینی اسلامی را در مدرسه صدر اصفهان که جزو حوزه علمیه اصفهان بود، آموخت. سپس به دانشگاه تهران رفت تا در آن جا فلسفه بیاموزد و در سال ۱۳۴۶ با دفاع از رساله خود با عنوان «حکمت عملی افلاطون و ارسطو و تأثیر آن در فلسفه سیاسی فارابی» موفق به دریافت درجه دکتری تخصصی فلسفه شد. او بعد از دریافت مدرک دکتری از آموزش وپرورش به دانشگاه تهران منتقل شد و به عنوان استادیار فلسفه این دانشگاه شروع به کار کرد. وی در سالهای ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱ برای فرصت مطالعاتی به دانشگاه "سوربن" فرانسه رفت. سالهای ۱۳۵۶ و ۱۳۵۷ را به مطالعه در دانشگاه "کمبریج" انگلستان پرداخت و در سالهای ۱۳۶۹ و ۱۳۷۰ در دانشگاه "جان هاپکینز" آمریکا به پژوهش پرداخت.

داوری اردکانی استاد بازنشسته گروه فلسفه دانشگاه تهران است ولی او فارغ از فیلسوف بودن، ۲۵ سال است که ریاست فرهنگستان علوم را هم بر عهده دارد و از سال ۱۳۶۸ و از شروع تأسیس این فرهنگستان عضو دائم آن بوده است.

داوری اردکانی چگونه رئیس فرهنگستان شد؟

او سال ها پیش در مصاحبه ای در مورد انتخاب خود به عنوان ریاست فرهنگستان علوم می گوید: «... هشت سالِ آقای شریعتمداری (رئیس وقت فرهنگستان علوم) تمام شده بود و می خواستیم رئیس جدید را انتخاب نماییم. سه-چهار نفر کاندیدا بودند برای این کار. اسم من اصلا مطرح نبود و خود من هم اصلا چنین انتظاری نداشتم و روراست بگویم معتقد بودم فرهنگستانِ علومِ هشت سالِ آقای شریعتمداری، بر پایه تعلیم و تربیت بوده و اینجا گروههای علوم کشاورزی و پایه حضور دارند و یکی از همین ها باید رئیس فرهنگستان علوم باشد... ناگهان وقتی تَشتُتی پیدا شد، یعنی معلوم شد تَشتتی در این بین هست و به وفاق نمی توانند برسند یکی اظهار داشت که فلانی (دکتر اردکانی) ریاست را بر عهده بگیرد...»

او در مورد مخالفت خودش با انتخاب به عنوان رئیس فرهنگستان علوم، می گوید: «.... خب بعضی سکوت کردند. بعضی مِن مِن کردند. دیدم کسی نمی خواهد مخالفتی بکند یا رویشان نمی شود مخالفت کنند، گفتم خودم شروع می کنم به مخالفت. در جلسه گفتم که من نه آمادگی ای برای این کار دارم و نه برنامه ای. من کتاب می خوانم، می نویسم و از عهده کار اداری برنمی آیم و هیچ گاه مدیر نبوده ام».

*** داوری اردکانی در یکی از سخنرانی هایش در مورد آرزوی کودکی خود به این مساله اشاره می کند که از کودکی می خواسته دانشمند باشد و می گوید: «... من همیشه از شروع زندگی ام می خواستم دانشمند باشم. برای یک بچه؛ پُرمدعاییی است که بخواهد دانشمند باشد، ولی من می خواستم دانشمند و ریاضی دان باشم. البته نشد و رفتم فلسفه خواندم و اصلاً ناراضی هم نیستم. معلم ریاضی دبیرستانم وقتی که دکتری فلسفه خواندم، به من اظهار داشت که حیف شد فلسفه خواندی. من تشکر کردم و البته آزرده هم شدم که چرا استاد ریاضی من چنین حرفی می زند. این مساله اثری در روح من داشت... نه این حرف... اینکه کسی می خواسته ریاضی بخواند ولی فلسفه خوانده».داوری اردکانی با اشاره به چگونگی انتخاب رئیس فرهنگستان می گوید: «... مجمع سه نفر را به رئیس جمهور معرفی می کند، او هم از میان آن سه نفر، یکی را انتخاب می کند. این رسمی است که حتی پیش از انقلاب هم برای انتخاب ریاست دانشگاه تهران مرسوم بود. شورای دانشگاه دو سه نفر را نامزد می کرد و به یکی از آنها حکم می دادند. دو ساعت بحث شد و آنهایی که موافق و مخالف بودند حرفشان را زدند و در نهایت رای دادند و سه نفر مشخص شدند و من هم یکی از آنها بودم. من گفتم من که رای نمی آورم. برای سه نفر رای بگیرید. درست است که سه نفر را معرفی می کنند اما رئیس جمهوری به این که کدام یک از آن سه نفر رای بیشتری آورده است نظر دارد و اگر در رابطه با آن شخص مطلب خاصی وجود نداشته باشد او انتخاب می شود و طبیعی است که رئیس جمهور این کار را بکند. به هر حال رای دادند و به اتمام رسید و اختلاف رای هم بر خلاف تصور من اختلاف روشنی بود. نتیجه را فرستادند برای رئیس جمهور...»

استاد فلسفه، رئیس آکادمی علوم؟!

او در قسمتی از مصاحبه در مورد چگونگی انتخاب خود توسط سیدمحمد خاتمی، رئیس جمهوری وقت توضیح می دهد: «... آقای خاتمی یک ماه-یک ماه و نیم بود که نامه را گرفته بود اما هنوز حکم نزده بود. در این فاصله ماجرا در روزنامه ها درز کرد و آقای قوچانی مقاله مفصلی نوشت که یک علم ستیز رئیس فرهنگستان علوم می شود! آقای خاتمی مطلب آقای قوچانی را دیده بود. بنده و آقای خاتمی بالاخره سابقه روابط خصوصی با هم داشتیم و رابطه من و ایشان رابطه سیاسی نبود و ایشان نوعی معرفت دارد نسبت به بنده. وقتی مطلب را دیده بود گفته بود این کاغذ را بیاورید و حکم بنده را امضا کرده بود. آقای قوچانی یادشان هست که به ایشان گفتم شما این آتش را در دامن من انداختید. شما بودید که این کار را کردید!»

وی در قسمتی از مصاحبه خود می گوید که رئیس آکادمی علوم آمریکا از این که یک استاد فلسفه رئیس فرهنگستان علوم ایران است، تعجب کرده بود و با صراحت اظهار داشته بود: یک استاد فلسفه، رئیس آکادمی علوم؟!

فیلسوفی که می خواست دانشمند باشد

داوری اردکانی در یکی از سخنرانی های اخیر خود در مورد آرزوی کودکی خود و ۳۲ سال عضویت در فرهنگستان علوم به این مساله اشاره می کند که از کودکی می خواسته دانشمند باشد و می گوید: «... من همیشه از شروع زندگی ام می خواستم دانشمند باشم. برای یک بچه؛ پُرمدعاییی است که بخواهد دانشمند باشد، ولی من می خواستم دانشمند و ریاضی دان باشم. البته نشد و رفتم فلسفه خواندم و اصلاً ناراضی هم نیستم. معلم ریاضی دبیرستانم وقتی که دکتری فلسفه خواندم، به من اظهار داشت که حیف شد فلسفه خواندی. من تشکر کردم و البته آزرده هم شدم که چرا استاد ریاضی من چنین حرفی می زند. این مساله اثری در روح من داشت... نه این حرف... اینکه کسی می خواسته ریاضی بخواند ولی فلسفه خوانده».

او اظهار می کند که این حرف در او اثر مهمی داشته و بنا بر این می خواسته ارتباطی بین دانشمندان برقرار شود و یا لااقل زندگی اش با اهل علم بگذرد: «... می خواستم در جایی زندگی کنم و به سر ببرم که اهل علم باشند. اگر چنین نشده بود، برای من که پُرتوقع و بدبینم، زندگی سخت می شد و این همه طولانی زندگی نمی کردم و دیر نمی زیستم. خوشبختم که با دانشمندان بودم...». «... من از این که فرصت داشتم هم نشین دانشمندان باشم و با آنها دیالوگ داشته باشم، بهره ها بردم و از این بهره ها شادم».

رویکردهای اردکانی برای توسعه علم

این دانشمند کشور، معتقد می باشد علم، خانه می خواهد و باید در خانه خود سکونت کند تا از سرگردانی نجات یابد و اعلام می کند که: «... علم باید با توسعه قرین شود و این امر صرفا بوسیله همکاری سیاست و حکومت با دانشگاه ها و پژوهشگاه ها می تواند صورت گیرد.»

رییس فرهنگستان علوم با اعلان اینکه در عالمی که ما هستیم، علوم نتوانستند نسبت شان را با یکدیگر حفظ کنند و نتوانستند تعادل را حفظ کنند، یادآور می شود: «... برخی اهمیت شان بیشتر شده و برخی کمتر. در اروپا و آمریکا مسیر علوم مشخص است و دیگر به تعلیم و تربیت نیازی ندارند ولی در جهان توسعه نیافته مسئله متفاوت می باشد.»

وی با اعلان اینکه ما از غرب علوم مختلف را گرفتیم، ولی پراکنده گرفتیم، به ما گوشزد می کند که: «... علوم از یکدیگر جدا نبودند، با هم متصل بودند، ما علوم را گرفتیم ولی از ارتباطات آنها اطلاع نداشتیم. حتی تکنولوژی ما با علم ارتباطی ندارد. تکنولوژی ما یک پدیده مفلوک، بدبخت و بیچاره ای است.»

کشور خانه اول ما

دکتر اردکانی به یاد می آورد که در یکی از جلسات با نماینده سازمان سنجش، اعلام می شود که از قبول شدگان علوم تربیتی هیچ کس نمره قبولی درس جغرافیا نداشته است.

وی چنین ادامه می دهد: «... من که کارم پرسشگری است، پرسیدم سؤالات در چه مورد بوده و گفتند سؤالاتی در مورد کشورهای همسایه ایران و نظیر اینها. من ناراحت شدم؛ این چه گرفتاری است برای کشور ما؟! یعنی فرزندان ما نمی دانند کشورشان کجاست؟! البته ما این گیجی و منگی را در جوانان و نوجوانان نمی بینیم، افرادی که دسترسی دارند، باید در این مورد تحقیق کنند...»

پشیمانی از عرضه یک پیشنهاد بنیادی

دکتر اردکانی همیشه در سخنرانی های خود بر توجه به جنبه های تعلیم و تربیت تاکید داشته ولی در جایی از این که پیشنهادی برای تغییر بنیادی نظام آموزش وپرورش می دهد، اظهار پشیمانی می کند.

وی در این زمینه چنین می گوید: «... در زمان مرحوم هاشمی رفسنجانی پیشنهاد تغییر بنیادی نظام آموزش وپرورش را دادیم، ولی هم اکنون من از این که پیشنهاد کردم، پشیمانم! افراد بسیاری در این راه کوشیدند، ولی به هیچ جا نرسید و هیچ اتفاقی نیفتاد و ما نپرسیدیم چرا؟!»

رییس فرهنگستان علوم اضافه می کند: «... ما امروزه به تعلیم و تربیتی نیاز داریم که به ما بگوید که چه نماییم پیوستگی میان ساختارها، علوم، دستگاهها و... برقرار شود. جامعه ما خیلی به تعلیم و تربیت اعتنا نمی کند ولی تنها کاری که باید دراین زمینه انجام دهیم، این است که تعلیم و تربیت را به جایگاه خودش برسانیم».

ما آینده خودمانیم

این دانشمند حوزه فلسفه همین طور نظرات قابل تاملی در رابطه با آینده پژوهی دارد و نظر خویش را چنین بیان می کند: «... در قدیم غیبگویی و پیشگویی بوده و گاهی برخی از اهل علم در اموری مثل وقوع طوفان و خسوف و کسوف و جزر و مد دریا پیش بینی هایی می کرده اند. آن پیش بینی ها شبیه به پیش بینی علم زمان جدید و از سنخ آنها بوده است. اما آینده نگری کنونی علم به چیزهایی است که آنها را در خلال زمان می سازیم یعنی علم به اراده و توانایی خودمان است و با امتداد زمان در خط مستقیم پیشرفت مناسبت دارد.

بشر جدید وجود خویش را در زمان متحقق می کند. به این جهت آینده نگری کشف یک آینده معین و محتوم نیست بلکه وصف راهی است که می پیماییم و کاری که برای فردا انجام می دهیم. در حقیقت، آینده ما هستیم یا بهتر بگویم ما آینده خودمانیم. آینده با ما متحقق می شود.

آینده، تحقق طرح های ماست و پیداست که طرح ها باتوجه به امکان ها و توانایی ها در انداخته می شود.»

علم و زندگی

رییس فرهنگستان علم بر این باور است که زندگی امروزی نمی تواند از علم جدا باشد و بدین سبب امروز نمی توانیم از علم صرف نظر کنیم؛ چون که زندگی امروز، بدون علم میسر نیست.

وی معتقد می باشد یکی از اشکالات ما این است که ما علم های تاریخ ها را با هم یکی می گیریم و فکر می نماییم که علم چیزی بوده است که به تدریج بر آن افزوده شده و امروز به این جایی رسیده است که ما با آن سر و کار داریم.

«... من نمی خواهم بگویم که علم های زمان های مختلف هیچ ارتباطی با هم نداشته اند و هر دوره تاریخی که عوض شده، علم دیگری آمده و علم قدیم را نقض و نفی کرده است؛ نه! بلکه علوم مانند این هستند که شما در راهی مستقیم می روید و گاهی می رسید به پیچ؛ می پیچید، جهت را عوض می کنید و راه را ادامه می دهید.

علم، یکی است اما این علم در تاریخ، پیچ وخم ها داشته است و وقتی به قرن هفدهم رسید، چنان تحولی در آن پیدا شد که فهم آن برای ما آسان نیست.»

مهاجرت نخبگان از دیدگاه دکتر داوری اردکان

داوری اردکانی استاد بازنشسته گروه فلسفه دانشگاه تهران همین طور در سخنرانی های خود، به بیان نظرات خود در حوزه مهاجرت نخبگان پرداخته و با تأکید بر این که فرار مغزها و مهاجرت نخبگان مسئله ای تاریخی است و نتیجه عدم تعادل در شئون توسعه است، می گوید: «... وقتی تعداد تحصیلکرده ها بیشتر از میزان نیاز است گروهی از آنان و البته بهترین هایشان به جایی که علم در آنجا آسان تر و آسان تر نفس می کشد می روند و برخی از آنان ممکنست در زمره دانشمندان بزرگ جهان قرار گیرند.»

وی این چنین ادامه می دهد: «... از این مهاجرت نه اخلاقاً و نه عملاً نمی توان جلوگیری کرد. اگر می گویند که این مهاجرت خُسرانی بزرگ برای کشور است راست می گویند ولی با این سخن راست چه می توان کرد؟ نخستین کاری که می توانیم بکنیم این است که به وضع جهان کنونی و در روابط و مناسباتی که اقتضایش محروم شدن جهان توسعه نیافته از بهترین داشته هایش به سمت قدرت های جهانی است، بیندیشیم.»

وی معتقد می باشد مسئله مهاجرت نخبگان، مبحث سیاسی نیست و همگان را دعوت به تأمل بیشتر و اندیشیدن به این پرسش می کند که چاره ها و درمان ها تابحال چه اثر داشته است. اگر مؤثر بوده و امید می رود که باز هم مؤثر باشد قدرشان را باید دانست و بر صاحبانش درود فرستاد اما تدبیری را که اثر ندارد یا اثرش پوشاندن و پنهان ساختن غفلت هاست رها باید کرد تا مجال و فرصتی برای اندیشیدن به درد و مسئله پیدا شود.»

صلح و دوستی از دید استاد فلسفه

این استاد فلسفه زیباترین تعبیر را در باب صلح و سازش دارد. وی چنین بیان می کند: «... درست است که در جهان کنونی از صلح گفتن و به صلح امید بستن بسیار دشوار است اما وجود آدمی یکسره کین و کین توزی نیست بلکه گل او را با عشق سرشته اند و اگر آدمی راهی به سرّ غلبه جنگ بر جهان و وجود آدمی بیاید می تواند از دام غروری که جهان کنونی به آن مبتلا شده است نجات یابد و در خانه با تواضع و صلح و دوستی سکونت کند.

جهان کنونی هر چند پُر از بی رحمی و خونریزی و قهر و فساد و زشتی است ولی همین که حکم به زشتی و فساد و اظهار بیزاری از آنها می شود نشانه آن است که آدمی به وضعیت موجود تسلیم نشده است و به رهایی از آن می اندیشد و طبیعی و قهری است که از جنگ هم که همه زشتی ها و تباهی ها را در خود و با خود دارد، بیزار باشد.»

*** دکتر داوری اردکانی معتقد است: علم، خانه می خواهد و باید در خانه خود سکونت کند تا از سرگردانی نجات یابد. علم باید با توسعه قرین شود و این امر صرفا بوسیله همکاری سیاست و حکومت با دانشگاه ها و پژوهشگاه ها می تواند صورت گیرد. علوم از یکدیگر جدا نبودند، با هم متصل بودند، ما علوم را گرفتیم ولی از ارتباطات آنها اطلاع نداشتیم. امروزه هم تکنولوژی ما با علم ارتباطی ندارد. یاد باد آن روزگاران

اکنون دکتر اردکانی در حالی در آستانه ورود به ۹۰ سالگی است که حلقه دوستان و یاران وی پا به به سمت ابدیت نهادند و وی دلتنگی خویش را بارها و بارها با انتشار پیام های تسلیت، بیان کرده است.

پیام های تسلیتی که وی برای یاران خود چون عماد افروغ، تکمیل همایون، ابتهاج، اسلامی ندوشن و شایگان و دیگران منتشر نمود همگی مبین خصوصیت های این انسان های وارسته است.

در یادداشت وی در سوگ «داریوش شایگان» نویسنده بزرگ، پژوهشگر و مترجم، چنین آمده:

« داریوش شایگان از دنیا رفت. خبر کوتاه و ساده بود. گویی همه انتظار شنیدن آنرا داشتند چونکه از هفته ها پیش وی در بیهوشی تمام به سر می برد و کمتر به بهبودش امید داشتند. اما خبر در حقیقت، خبرِ ضایعه و مصیبتی بزرگ بود. برای کسی که از پنجاه سال پیش او را می شناخته و سال ها با او انس و الفت و دوستی و همدمی و همزبانی داشته است، تحمل شنیدن این خبر دردناک بود.

در این دو سه دهه اخیر ما کمتر یکدیگر را می دیدیم ولی هیچگاه عهد دوستی را نگسستیم. اختلاف سلیقه های سیاسی داشتیم. وی در سیاست کانتی بود و با آنکه جهان کنونی و سیاست آنرا می شناخت به صلح دائم کانت می اندیشید و سیاستی را دوست می داشت که اخلاقی باشد. به سیاست کاری نداشته باشیم چونکه دوستی ما ورای این حرف ها بود. سیاست ما را به هم نزدیک نکرده بود که از هم جدا و دورمان کند.

شایگان که بود و چه کرد؟ او مردی نجیب، محجوب، منیع الطبع، کم حرف، و اهل دوستی و وفا و دور از تظاهر و تکلف بود. زندگی و مرگ را آسان می گرفت و کمتر غم دنیا می خورد. شایگان از خیلی از ما بیشتر کتاب می خواند و بهتر می فهمید و به همه چیز و همه جا و حتی به فلسفه شاعرانه نگاه می کرد. او شاعری بود که نمی دانیم چرا پس از انتشار نخستین دفتر شعرش دیگر شعر نسرود و به سراغ فلسفه و تصوف و ادیان شرقی رفت و دوره کوتاهی از زندگی اش را بیشتر صرف فلسفه کرد.

... دریغا که او دیگر نیست. من و شایگان بسیار به هم نزدیک بودیم ولی او وسعت نظر و بینش و ذوقی داشت که من از آن بی بهره ام و نظیرش را کمتر می توان سراغ گرفت. مهمتر این که او می توانست زیر آسمان های جهان به سر برد و به همه فرهنگ ها احترام بگذارد و ایران را هم عاشقانه دوست بدارد.»

رضا داوری اردکانی در پیامی برای درگذشت «محمدعلی اسلامی ندوشن» هم نوشت: «او به همه سفارش می کرد که ایران را از یاد نبرند. حالا که او روی در نقاب خاک کشیده، روح بلندش اطمینان داشته باشد که ایران هم او را از یاد نخواهد برد».

در متن پیام تسلیت این استاد فلسفه برای درگذشت اسلامی ندوشن، نویسنده بزرگ و استاد ادبیات آمده است:

«درگذشت استاد دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن ضایعه ای بزرگ برای ادب و فرهنگ ایران و داغی بر دل همه ایران دوستان است. او که نویسنده و شاعر و ادیب بود این صفات و فضایل را با آزادگی و نجابت و ایران دوستی توأم کرده بود و به همه سفارش می کرد که ایران را از یاد نبرند. حالا که او روی در نقاب خاک کشیده است، روح بلندش اطمینان داشته باشد که ایران هم او را از یاد نخواهد برد.»

دیگر نمی خواهم و نمی توانم ادامه دهم...

روز ۱۵ خرداد سالروز تولد دکتر اردکانی است و اداره اخبار علمی و دانشگاهی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) میلاد ۹۰ سالگی این استاد بزرگ فلسفه کشور را تبریک می گوید و امیدوار است با ارج نهادن به این گنجینه های علمی و با استعانت از گفتار و تفکر آنها، کشور عزیزمان ایران، بیش از گذشته در راه پیشرفت قرار گیرد.

او هرچند سال هاست که می گوید، اما حالا بیش از قبل معتقد می باشد که باید از صندلی ریاست فرهنگستان علوم کناره گیری کند که البته دلیل آن هم برخی بی توجهی ها به این نهاد اثر گذار در عرصه علم و فرهنگ است.

وی معتقد می باشد که در طول این مدت کار خویش را کرده و مَجیز کسی را هم نگفته است: «... من نشستم کار خودم را کردم. نه به کسی کاری داشتم، نه مَجیز کسی را گفتم، نه قرب به کسی داشتم، نه کوشیدم با کسی نزدیک باشم. سال ها رئیس فرهنگستان علوم بوده ام. حالا دیگر خجالت می کشم استعفا بدهم. ده بار در سرمقاله ای که برای نشریه فرهنگستان نوشته ام اعلام نموده ام که من دیگر نمی خواهم و نمی توانم ادامه بدهم».

داوری اردکانی در مصاحبه ای گفته است که بارها و به جهات مختلف و در مناسبت های مختلف، به صورت رسمی استعفاء داده است: ... دیگر خجالت می کشم از این که تکرارش کنم. دیگر چه بگویم؟ وقتی پول نداشتیم در اینجا حقوق همکاران را پرداخت نماییم نامه ای نوشتم و به مقامات عالی عرض کردم که حالا دیگر مسأله استعفا به سبب خستگی در بین نیست. اصلا دیگر نمی توانم ادامه بدهم، اصلا امکان پذیر نیست که ادامه بدهم و... از همکارانم خجالت بکشم! بله، من نخواسته ام بمانم. نمی خواهم اینجا بمانم. نفعی از اینجا نمی برم.

به گزارش پی اچ پی و جی کوئری به نقل از ایسنا، فرهنگستان علوم امروز جایی است که در گوشه و کنار آن اسم اساتید بزرگ و پرآوازه ای از حوزه های مختلف علمی به چشم می خورد. اساتیدی که دلسوزانه گرد هم جمع شدند و با تمام کمبودها و کمبودها به تحلیل شرایط ایران و عرضه راهکار برای حل مسائل و مشکلات کشور می پردازند. اما خواسته یا ناخواسته، امروزه فریادهایی که در جلسات مختلف فرهنگستان از جانب این چهره های علمی بزرگ و باارزش بلند می شود، فریاد «ای که دستت می رسد کاری بکن...» است که البته کمتر به گوش مردم و مسئولین می رسد.

ای کاش این فریادهای دلسوزانه در پشت دیوارهای فرهنگستان گم نشوند و انعکاس آنها گره گشای مشکلات مردم توسط مسئولان کشور باشد.



منابع:

- مصاحبه هفته نامه «کتاب هفته خبر» با رضا داوری اردکانی، شماره بیست و سوم، اسفند ۱۳۹۳

- سخنرانی رضا داوری اردکانی در آیین گرامیداشت روز مهندسی و تجلیل از برگزیدگان مهندسی کشور، ۴ اسفند ۱۴۰۱
- «خلط مسائل سیاسی و تاریخی / دکتر رضا داوری اردکانی - بخش چهارم‏»، مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی، ۲۴ دیماه ۱۳۹۳

- «علم، خانه می خواهد تا از سرگردانی نجات یابد»، روزنامه ایران، ۲۷ آذر ۱۴۰۰

- سخنرانی رضا داوری اردکانی در آیین گرامیداشت مقام معلم و یادبود استاد فقید دکتر علی شریعتمداری در فرهنگستان علوم، ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۲

- «ما آینده خودمانیم»، سخنرانی در دومین مراسم گرامیداشت روز جهانی آینده در فرهنگستان علوم، ۱۱ اسفند ۱۳۹۴

- سخنرانی داوری اردکانی در سومین همایش بین المللی «صلح و رفع منازعه»، ۲۶ مهر ۱۴۰۰

- یادداشت رضا داوری اردکانی در سوگ داریوش شایگان، ۲ فروردین ۱۳۹۷

- پیام تسلیت رضا داوری اردکانی برای درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن، ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱



گزارش از خبرنگاران ایسنا: سیده سعدانه طباطبائی نیا و مریم رضایی







منبع:

1402/03/13
14:43:21
5.0 / 5
398
تگهای خبر: آموزش , ارتباطات , باتری , تخصص
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۶ بعلاوه ۴
پی اچ پی جی کوئری پی اچ پی PHP